Γεμάτο χρώμα και φως «Το κλουβί με τις τρελές» στην πληθωρική 16η Κουλτουροβραδιά [photos-video-ρεπορτάζ]
Δημοσιεύτηκε 21 December 2016 Από Στασινοπούλου Π
Ήταν η σειρά μιας παράστασης πολυαναμενόμενης για να οργανώσουμε την 16ηΚουλτουροβραδιά, στο φετινό θεατρικό στέκι ενός από τους πλέον φιλόξενους, απολαυστικούς και εγκάρδιους «οικοδεσπότες», σαν τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο. Ο οποίος τόλμησε ένα πανάκριβο, πολυπρόσωπο, ιδιαίτερο εγχείρημα, που στις παρούσες συγκυρίες και για τα τοπικά δεδομένα, φαντάζει ως ριψοκίνδυνος άθλος, επιβεβαιώνοντας το πάθος και το πείσμα ενός «ταγμένου» θεατρανθρώπου. Μιλάμε βέβαια για την παράσταση «Το κλουβί με τις τρελές» του JeanPoiretσε σκηνοθεσία Αχιλλέα Ψαλτόπουλου, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αθήναιον και με πολυπληθή θίασο 12 ηθοποιών της διαρκώς ανανεούμενης ομάδας «Αναζήτηση».
Το πασίγνωστο έργο, γραμμένο πριν περίπου 40 χρόνια, γνώρισε τεράστια επιτυχία -τόσο ως θεατρικό, όσο και στην κινηματογραφική μεταφορά του- , διότι πρόκειται για απολαυστική κωμωδία- σάτιρα «του σεξισμού και των ηθών», με πολύ βαθύτερο περιεχόμενο σε πολλά επίπεδα. Θέμα του ένα ζευγάρι γκέι, ο Ζωρζ και ο Αλμπέν, που συζούν για 15 χρόνια και διατηρούν κλαμπ με Drag queen shows, «Το κλουβί με τις τρελές». Την αγαπημένη, απελευθερωμένη σχέση τους, θα ταράξει η απόφαση του γιου του Ζωρζ να παντρευτεί την κόρη ενός συντηρητικού βουλευτή, και η γνωριμία με τους «συμπέθερους» αλλά και εμφάνιση της μάνας του γιου- ανύπαρκτης αφότου τον γέννησε και παράτησε, θα φέρει απίστευτη αναταραχή, ξεκαρδιστικές καταστάσεις, απίθανες ανατροπές, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να σωθούν τα υποκριτικά προσχήματα. Που ωστόσο θα αποδειχθεί μάταιη μέσα στον χαμό που θα ακολουθήσει τις αποκαλύψεις και με το αδιάκριτο μάτι ενός σκανδαλοθήρα δημοσιογράφου διαρκώς παρόν, οδηγώντας σε μια γενικευμένη λυτρωτική απελευθέρωση από τα ασφυκτικά στερεότυπα… για να κυριαρχήσει η «χαρά της ζωής», το σταθερό μότο του Αλμπέν, που κάποια στιγμή δηλώνει «ευτυχώς μέσα μου νιώθω ελεύθερος»…
Μια κωμωδία με βαθιά ουσία και προεκτάσεις, καθώς παράλληλα με το ξεκαρδιστικό χιούμορ ή μέσα από αυτό, μεταφέρει σοβαρούς κοινωνικούς προβληματισμούς σε σχέση με το ρατσισμό, την αποδοχή της διαφορετικότητας, τα υποκριτικά στερεότυπα, τις οικογενειακές αξίες, τον κανιβαλισμό των Μέσων… συνδυάζοντας το εκκεντρικό κωμικό στοιχείο σε καταστάσεις «παρεξηγήσεων», με την τρυφερότητα, τη συγκίνηση, ακόμα και τραγικότητα από καταπιεσμένα αισθήματα ή απορρίψεις. Ένα έργο με συμπαγή δομή και άριστα δουλεμένη πλοκή, ένα κείμενο- θαυμάσια μεταφρασμένο ως σύγχρονος, ζωντανός λόγος και με μικρές επίκαιρες προσθήκες- που με όχημα το αυθεντικό γέλιο και αφορμή την γκέι κοινότητα, υμνεί τη χαρά της ζωής, την ελευθερία του ατόμου, τη δύναμη της αγάπης, προσφέροντας επιπλέον κάποιες ευφυείς, φιλοσοφημένες ατάκες, μέσα από τη χιουμοριστική «ελαφράδα» τους…
Η παράσταση, σκηνοθετημένη από τον Α. Ψαλτόπουλο και με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αλμπέν ως ρόλος- γάντι, έδωσε όλη την ατμόσφαιρα ενός κόσμου γεμάτου χρώματα, λάμψη, γέλιο, φρου-φρου και μποά… ενός κόσμου απελευθερωμένου από ασφυκτικές κοινωνικές συμβάσεις, που πιστεύει στην ελευθερία, το συναίσθημα, τη ζωή, έξω από επιβεβλημένα καλούπια, με τίμημα την απόρριψη των «πολιτικά ορθών»… Όλα αποδόθηκαν με μελετημένη δοσολογία, σε μια παράσταση που εστίασε συνειδητά στο χιούμορ, την εξωστρέφεια, το θέαμα- βοηθούμενο από εξαιρετικά φροντισμένα, περίτεχνα, πολύχρωμα κοστούμια και ένα καλόγουστο, πλούσιο σκηνικό, καθότι η δράση τοποθετείται στο Σαιν Τροπέ και η σκηνική επιμέλεια απέπνεε κοσμοπολίτικη διάθεση και αίσθηση καμπαρέ. 12 «καθαροί», ευδιάκριτοι χαρακτήρες με ξεχωριστή ιδιαιτερότητα – μεταξύ των οποίων ο απολαυστικός έγχρωμος υπηρέτης που κλέβει τις εντυπώσεις- και ένα απίθανο μπλέξιμο με απρόβλεπτη εξέλιξη, συνέθεσαν την ταυτότητα μιας «φωτεινής» παράστασης με άφθονο γέλιο και υπόγεια συγκίνηση.Τα σημεία που θα επισημαίναμε ως παρατηρήσεις αφορούν σε έναν χαλαρό ρυθμό και συντονισμό για μια απαιτητική κωμωδία καταστάσεων, κάποιες μικρές αστοχίες και υποκριτική αδυναμία ελάχιστων ηθοποιών… Που φυσικά ουδόλως επηρέασαν το θερμό χειροκρότημα στο θεαματικό φινάλε, ως επιβράβευση ενός έντιμου τολμήματος σε εποχές απογοητευτικά αδειανών σκηνών και μιζέριας…
Κατόπιν τούτων, περιμέναμε με αδημονία τη συνέχεια της Κουλτουροβραδιάς- απολαμβάνοντας το κρασί μας και λιχουδιές δια χειρός του ταλαντούχου ΚΑΙ στην κουζίνα, Α. Ψαλτόπουλου- καθώς τόσο ο ίδιος με τον χειμαρρώδη λόγο του, όσο και η παράσταση με τη θεματολογία της, προσφερόταν για ζουμερή κουβέντα με ξεχωριστό ενδιαφέρον… Όπως και έγινε, ξεπερνώντας τα μεσάνυχτα, με μια μεγάλη και ζεστή καλλιτεχνική παρέα, προθυμότατη να μοιραστεί τα πάντα… Και με τη μορφή του λαλίστατου Α. Ψαλτόπουλου να κυριαρχεί, εκδηλώνοντας αυθεντική συγκίνηση που άγγιξε τους πάντες, για την πολύχρονη πορεία του σε αυτή την πόλη που παρέμεινε απορρίπτοντας την Αθήνα, γιατί αυτήν και το κοινό της αγάπησε, νιώθοντας εδώ ότι ανήκει σε μια «οικογένεια» με δικούς του ανθρώπους. Την ίδια συγκίνηση εκδήλωσε βουρκώνοντας και η καλεσμένη εξ Αθηνών Έλενα Κωνσταντινιδου, μιλώντας για τους χρόνιους δεσμούς αγάπης με τον Α. Ψαλτόπουλο και την άμεση ανταπόκρισή της όταν την κάλεσε. Όμως και σύσσωμη η πολυπληθής ομάδα των 15 συντελεστών, [Γιάννης Άθυρος, Στέλιος Βραχνής, Βαγγέλης Ηλιάδης, Χριστίνα Καραγρηγορίου, Σάκης Κολότσιος, Στέργιος Κωνσταντζίκης, Έλενα Κωνσταντινίδου, Δημήτρης Μέξης, Δημήτρης Μποζούδης, Γιάννης Ξενιτόπουλος, Μαρία Πρέκα, Αντώνης Τζέλλος, Γιούλη Τόλκα, Γιώργος Τσιτιρίδης, Αλέξης Ψυχής], εξέφρασε πριν από οτιδήποτε άλλο, την ευγνωμοσύνη για τον γενναιόδωρο «δάσκαλο» με τις… εκρήξεις και τη μεγάλη καρδιά, τονίζοντας όλοι το δέσιμο μιας αγαπημένης ομάδας ως σπάνια συγκυρία…
Μιλώντας για την παράσταση ο σκηνοθέτης και εκ των πρωταγωνιστών της, δήλωσε ότι επρόκειτο για όνειρο πολλών χρόνων που τότε δεν ευοδώθηκε και στο παρόν απολαμβάνει την υλοποίησή του, αγνοώντας τις δυσκολίες και δαπάνες παρόμοιας παραγωγής. Την οποία δεν θέλησε να «προδώσει» ούτε στο ελάχιστο με σκηνικές «εκπτώσεις», αναφέροντας ενδεικτικά ότι τα κοστούμια π.χ. παραγγέλθηκαν από Νέα Υόρκη. Μίλησε ακόμη για τη δυσκολία στη σύνθεση του καστ, καθώς πολλοί ηθοποιοί «φοβούνται» την έκθεση υποδυόμενοι τολμηρούς γκέι ρόλους, κάτι που επιβεβαίωσαν ως αντίληψη και οι παρόντες, καθώς το θέμα εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού. Και με αφορμή την παράσταση συζητήθηκε ευρέως η αντιμετώπιση της ομοφυλίας και εν γένει διαφορετικότητας σήμερα, καταλήγοντας ότι ο κοινωνικός ρατσισμός, έστω πιο καλυμμένα, δεν έχει εκλείψει. Σε αυτό το πλαίσιο θίχτηκαν ακόμα προβληματισμοί της παράστασης σε σχέση με οικογενειακά πρότυπα, τον ρόλο της μάνας, τον ρόλο της κοινής γνώμης, την υποκρισία της πολιτικής, την καταπίεση… Ενώ όλοι οι ηθοποιοί μίλησαν για τους ρόλους και την ιδιαιτερότητά τους, ομολογώντας ότι απολαμβάνουν το αποτέλεσμα και ίσως… λίγο παραπάνω ο πρωτοεμφανιζόμενος «βενιαμίν» της παρέας στον χαρακτηριστικό ρόλο του υπηρέτη, ως προσωπική ανακάλυψη του σκηνοθέτη σε δραματική σχολή.
Συζητήθηκαν ακόμα παρασκήνια και παραλειπόμενα της παράστασης κατά το ανέβασμα, οι προσωπικές εμπειρίες καθενός από τη συνεργασία και ιδιαίτερα η συμμετοχή του ηθοποιού Βαγγέλη Ηλιάδη από την ομάδα «Ταξίδι Ονείρου», η άποψη της μεταφράστριας για την σημερινή απόδοση ενός έργου 40 χρόνων που παραμένει επίκαιρο, η πρόθεση του σκηνοθέτη για ένα αποτέλεσμα διασκεδαστικό, με ουσία και φροντίδα, ώστε να «περάσει καλά ο θεατής» χωρίς να βαρύνει…
Πέραν τούτου, είναι γεγονός ότι στην κουβέντα εισπράξαμε το αγαπησιάρικο κλίμα μιας δεμένης ομάδας, με τις συγκινητικές ευχαριστίες ονομαστικά σε καθέναν από τον Α. Ψαλτόπουλο. Έναν πληθωρικό σε όλα του καλλιτέχνη, του οποίου η αφοσίωση χρόνων δεν γίνεται να μη σε αγγίξει. Κι όσο για τον γοητευτικό λόγο του, που παραμένει θεατρικός, παραστατικός… τσαχπίνικος και εκτός σκηνής, μπορεί να σε παρασύρει σε μακρύ ξενύχτι καλή ώρα, γι αυτό κάπου στη μία μετά τα μεσάνυχτα, οφείλαμε να βάλουμε (με κόπο) μία τελεία.
http://www.kulturosupa.gr/index.php/theatromania/kulturovradia-klouvi-treles-17181/
