* Tί μπορώ να πω για τον Αχιλλέα της καρδιάς μου?
Όσο θυμάμαι την ζωή μου από 19 ετών και μέχρι τώρα είναι γεμάτα τα χρόνια με Αχιλλέα.
Ήταν ο μέντοράς μου. Ως μεγαλύτερος με συμβούλευε πάντα, για τα πάντα.
Ήταν Απρίλης, όπως και τώρα, είχαν ολοκληρωθεί οι παραστάσεις με την Όπερα της Πεντάρας στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βεροίας, όπου τη τελευταία εβδομάδα παραστάσεων παίζαμε στο Θέατρο Άνετον, στην έδρα του Θ.Ε.Θ. (Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης).
Είχα πάει στη θάλασσα με τη φίλη μου, δεν υπήρχαν κινητά τότε. Όταν γύρισα στο σπίτι, μου λέει η μητέρα μου: -“Τηλεφώνησε ένας κύριος και σε ζήτησε, ρώτησε αν έχεις ανανεώσει το συμβόλαιό σου με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και μου είπε ότι θα ήθελε να σου προτείνει ένα ρόλο για την επόμενη παραγωγή του Θ.Ε.Θ." Ήταν ο ρόλος της Λιλής, στο Φιόρο του Λεβάντε και ο Αχιλλέας Ψαλτόπουλος, ο ευγενικός κύριος που είχε μιλήσει στη μητέρα μου. Έκτοτε γίναμε αχώριστοι φίλοι, οικογενειακοί.
* Όταν παντρεύτηκα και πήγα στην Αθήνα, ο Αχιλλέας ερχόταν τακτικά και έμενε στο σπίτι μας. Οι γιοι μου σπούδασαν μουσική, κλασσικό πιάνο και παράλληλα με τις Πανεπιστημιακές σπουδές τους, έχουν πτυχίο από Ωδείο, η χαρά του Αχιλλέα.
Όταν ερχόμασταν για καλοκαιρινές διακοπές στη Θεσσαλονίκη - Χαλκιδική, μου έλεγε ο Αχιλλέας: - “Πάμε δίπλα στη μητέρα να τους ακούσει, πόση πρόοδο έχουν κάνει.”
Ήθελε να τον φωνάζουν και τον φώναζαν θείο.
* Μικρός, ήθελε να μάθει πιάνο ο ίδιος. Το λάτρευε.
Η μητέρα του η Κυρία Μαίρη ήταν πιανίστρια, καθηγήτρια πιάνου, όπως ακριβώς έλεγε και στην παράσταση “Το κλουβί με τις τρελές”, μία ατάκα δική του, που γυρνούσε με έβλεπε με βλέμμα βαθύ και χαιρόταν να τη λέει. Ένα έργο που το συζητούσαμε πολλά χρόνια, ότι θα παίξουμε μαζί. Είχε πάντοτε μεγάλη αδυναμία στη μητέρα του.
Κάθε χρόνο από την ώρα που πέθανε η μητέρα του, έκανε Ανάσταση στο νεκροταφείο και μου διηγόταν μετά πώς ένοιωθε. Ένας χρόνος κλείνει από τότε που έφυγε ο Αχιλλέας, στις 7 Απριλίου είναι ημέρα Ανάστασης, Μ. Σάββατο. Πιστεύω ότι θα είναι μαζί.
* Πολυσχιδής προσωπικότητα, πληθωρικός σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του.
Ηθοποιός, σκηνοθέτης, φυσικός, όπως και ο μικρός μου γιος.
Αριστοκράτης, Αξιοπρεπής, Αγαπημένος, με άλφα κεφαλαίο και τα τρία.
Μου τηλεφωνούσε και μιλούσαμε ώρες, για τα θεατρικά κείμενα που έγραφε, μου τα διάβαζε, με ρωτούσε πώς μου φαίνονταν. Τον ενδιέφερε η γνώμη μου για τις κριτικές που έγραφε για τις ταινίες. Του έλεγα θα σου βάλω αστεράκια. Τον θαύμαζα.
Συνεργαστήκαμε πολλές φορές. Ήμουν στην επόμενη διανομή, κάναμε ανάγνωση.
* Όταν έρχομαι Θεσσαλονίκη, δεν είναι πια το ίδιο. Πολλές φορές όταν οδηγώ και παίρνω τον δρόμο της Ιταλίας, όπως βλέπω από μακριά τη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα, το σπίτι του σκοτεινό, χωρίς τα φώτα που ήταν αναμμένα πάντα το βράδυ, σκέφτομαι με τη καρδιά μου να βουλιάζει, ότι δεν θα τον ξαναδώ, ούτε θα ακούσω το γέλιο του το χαρακτηριστικό. Όσα προβλήματα και αν είχε, πάντα ήταν η χαρά της ζωής, το σπίτι του γεμάτο, μαγείρευε καταπληκτικά και ήθελε να μαζεύονται φίλοι.
Ότι ώρα και αν ήταν, μεσάνυχτα, θα του χτυπούσες το κουδούνι και θα άνοιγε.
* Μου λείπει πολύ. Έχασα τον πατέρα μου Άνοιξη και τον Αχιλλέα το ίδιο. Ενώ είναι η εποχή της Αναγέννησης της φύσης, μου προκαλεί πλέον μία θλίψη.
Έλενα Κωνσταντινίδου
Ηθοποιός
/
