Είστε εδώ: Home / ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ / «Νευρικοί εραστές 2 ½» και ΝΑΙ «ΜΗ πιστεύετε ό,τι βλέπετε»! Είδαμε και σχολιάζουμε.

«Νευρικοί εραστές 2 ½» και ΝΑΙ «ΜΗ πιστεύετε ό,τι βλέπετε»! Είδαμε και σχολιάζουμε.

Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου

06:00 | 18 Σεπτεμβρίου 2017 3009 Views

«Νευρικοί εραστές 2 ½» 

 «Νευρικοί εραστές 2 ½» και ΝΑΙ… «ΜΗ πιστεύετε ό,τι βλέπετε»! Είδαμε και σχολιάζουμε.

Σπάνια ο υπότιτλος ή το σλόγκαν αν θέλετε μιας παράστασης, ανταποκρίνεται τόσο εύστοχα στο περιεχόμενό της. Σπάνια επίσης μια κωμωδία που μοιάζει συμβατική με κοινότοπο θέμα, έρχεται στο φινάλε να ανατρέψει τα πάντα και να σε κάνει να τη συζητάς φεύγοντας. Σπάνια τέλος διακρίνεις τις έντιμες προθέσεις του δημιουργού για βαθύτερο, ουσιαστικότερο ψάξιμο στα «ενδότερα», κάτω από την κωμική επιφάνεια και πέρα από τις όποιες αδυναμίες. Αυτά τα «σπάνια» λοιπόν συναντήθηκαν στην παράσταση «Νευρικοί εραστές 2 ½» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Άνθιμου Κατιρτζόγλου, της οποίας την πρεμιέρα παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Σοφούλη. Μια, ομολογουμένως, περιπετειώδης πρεμιέρα με αλλαγές χώρου και ημερομηνίας, που προφανώς δοκίμασε τις αντοχές των… ήδη «Νευρικών εραστών»!

Οι οποίοι δεν είναι παρά ένα παντρεμένο ζευγάρι, που επισκέπτεται δικηγόρο για την έκδοση διαζυγίου. Έναν δικηγόρο αντισυμβατικό, που πέρα από λάτρης της τέχνης και φανατικός του Νίτσε και των θεωριών του, αρέσκεται να «υποκαθιστά» και τον ψυχολόγο. Ενώπιόν του το ζευγάρι θα ξετυλίξει όλο το κουβάρι της προβληματικής του σχέσης που οδηγεί στον χωρισμό, ξεκινώντας από τη γνωριμία τους και φθάνοντας στο τραυματικό παρόν, όπου θα αποκαλυφθούν τα προσωπικά αδιέξοδα καθενός, ο καταλυτικός ρόλος μιας αυταρχικής μάνας, η εμπλοκή μιας ύπουλης φίλης, η επίδραση των κοινωνικών στερεότυπων και της σύγχρονης τεχνολογίας, το τραύμα ενός παιδιού χαμένου σε δυστύχημα… Άλλοτε με χιούμορ κι άλλοτε με ένταση, η ζωή του ζευγαριού θα «δραματοποιηθεί» στο δικηγορικό γραφείο, μέχρι που μια εντελώς απρόσμενη… «ονειρική» αποκάλυψη/ ανατροπή, θα «αναποδογυρίσει» όλη την πλοκή, σαν οι ήρωες να έβλεπαν τους εαυτούς τους παραμορφωμένα είδωλα σε καθρέφτη… Και διαπιστώνεις ότι τίποτα από όσα έβλεπες δεν ήταν όπως φαίνονταν…

Αναμφίβολα και πέρα από αδυναμίες που θα αναφερθούν παρακάτω, το πρώτο, δυνατό στοιχείο της παράστασης (+) ήταν το έργο του Α. Κατιρτζόγλου, ως σύλληψη ιδέας και ως σεναριακή ανάπτυξη, διαθέτοντας κάποια πολύ ενδιαφέροντα θεατρικά στοιχεία. Ήτοι ολοκληρωμένο και ευδιάκριτο θέμα, συνοχή στην εξέλιξη των γεγονότων, εναλλαγές μεταξύ κωμικού- δραματικού, βαθύτερες αναζητήσεις - προβληματισμούς και ένα ιδιαίτερα ανατρεπτικό φινάλε, που «πιάνει» τον θεατή εξ απήνης και καταφέρνει να απασχολεί το μυαλό του για πολύ… Μια όντως ευρηματική ιδέα ως κατάληξη της πλοκής, που δικαιώνει τον όρο «μαύρη κωμωδία» και αφήνει μια πικρή, μυστηριώδη αίσθηση να αιωρείται μαζί με έναν εσωτερικό προβληματισμό, ως επακόλουθα του γέλιου που προηγήθηκε… Το οποίο γέλιο προκύπτει είτε από ρεαλιστικές, χιουμοριστικές ατάκες, είτε από μικρά έξυπνα ευρήματα, είτε από την υπερβολή κάποιων ελαφρώς «γκροτέσκο» χαρακτήρων (δικηγόρος και μάνα)- σωστά ενσωματωμένων στη συνθήκη του έργου- είτε από κάποιες «ευκολίες» που θα σχολιάσουμε… Γενικότερα μια καλογραμμένη κωμωδία που επιχειρεί να διαπεράσει την επιφάνεια του «φαίνεσθαι» με τρόπο απρόβλεπτο.

Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, ο Α. Κατιρτζόγλου, αν και κινήθηκε κατά βάση συμβατικά, διαχειρίστηκε ωστόσο αξιοπρεπώς την παράσταση, με ζωντανό ρυθμό και αλάνθαστο συγχρονισμό, με σωστή αξιοποίηση της χωροταξίας στη σκηνή, με έμφαση στην κωμικότητα, με σαφήνεια στις αναδρομές στο παρελθόν (φλας μπακ), προσφέροντας εναλλαγές, χιουμοριστικά ή φορτισμένα στιγμιότυπα, συναίσθημα και γέλιο. Και μια υποβόσκουσα- αν και αμφιλεγόμενη διάθεση «σατιρικής αποδόμησης» του έργου από πλευράς του, με δυο-τρία χιουμοριστικά γκάγκς…  Παρότι επένδυσε λίγο παραπάνω στην υπερβολή ή αφέλεια των χαρακτήρων, εντούτοις στο φινάλε δικαιώνεται για την επιλογή του, καθώς διαμορφώνεται μια «άλλη» συνθήκη και πλέον όσα προηγήθηκαν τα βλέπεις «αλλιώς»… Δυστυχώς δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε τίποτα παραπάνω για την έκπληξη της παράστασης, που η απήχησή της ήταν εμφανής στα «ωωω» των εκδηλωτικών θεατών!

Πολύ καλοί στις υποκριτικές επιδόσεις τους, κυρίως οι: Α. Κατιρτζόγλου στο ρόλο του συζύγου, συνδυάζοντας άνεση, ολοκάθαρη εκφορά του λόγου, φυσικότητα ή κωμικότητα με ένταση και πάθος σε ισορροπημένες δόσεις και αν κάτι του συστήναμε θα ήταν λίγη παραπάνω εσωτερικότητα όταν η ερμηνεία το απαιτεί. Επίσης αποτελεσματικός και με περαιτέρω δυνατότητες ο Δημήτρης Ελιάς  στον απαιτητικό, αβανταδόρικο και ρόλο- κλειδί του δικηγόρου, καθώς έπρεπε να αποδώσει ιδιαίτερα ή αντιφατικά χαρακτηριστικά και τα κατάφερε πολύ ικανοποιητικά, παρά τις μικρές στιγμές αμηχανίας. Πληθωρική η Έλενα Κωνσταντινίδουστον  ρόλο της αυταρχικής μάνας με μια «σουρεαλιστική» πινελιά, με εμφανή σκηνική άνεση και εμπειρία, έντονο ταμπεραμέντο, πλήρη ετοιμότητα, εκφραστικότητα, πηγαίες αντιδράσεις. Ελαφρώς πιο αδύναμοι ή ίσως άπειροι οι υπόλοιποι, όπως η σύζυγος (Σμαράγδα Τζούμα) που παρά τη φιλότιμη προσπάθεια και προσήλωση, η υπερβολή της επισκίασε ελαφρώς την πειστικότητα ή η φίλη και  η γραμματέας που έμοιαζαν τρακαρισμένες και κάπως εκτός κλίματος.

Στα θετικά θα σημειώσουμε επίσης τις εύστοχες μουσικές επιλογές και τις εναλλαγές των φωτισμών στα πολλαπλά φλας μπακ, ενώ λειτουργικό θα χαρακτηρίζαμε το σχετικά απλό σκηνικό και κατάλληλα τα κοστούμια, με μόνες ενστάσεις αισθητικής σε κάποιες λεπτομέρειες, όπως πχ, το «περιτύλιγμα» του γραφείου ή τα παπούτσια του δικηγόρου ή κάποιες στυλιστικές επιλογές της μάνας…

Μιλώντας για αδυναμίες (-) σε συγγραφικό επίπεδο, θα πούμε ότι εντοπίσαμε δυο-τρία σημεία που καθόλου δεν χρειαζόταν ένα έργο γενικά καλογραμμένο και εμπνευσμένο. Όπως η φλυαρία ή κάποιες επαναλήψεις που σε ορισμένα σημεία πλατείασαν, αντί των πιο σφιχτών διαλόγων/ σκηνών… ή κάποιες «ευκολίες» στο χιούμορ με πιασάρικες ατάκες και τραβηγμένες σε μάκρος σκηνές σαν αυτήν του Survivor και τον διάλογο περί καρύδας…  ή 2-3 εμβόλιμα στιγμιότυπα εκτός κλίματος «σατιρίζοντας» χαριτωμένα ένα έργο με βαθύτερη στόχευση, πέραν του επιφανειακού ή εύκολου γέλιου… Αδύναμα στοιχεία που πρόβαλαν  με ακόμη μεγαλύτερη αντίθεση, όταν έφτασε η εξαιρετικά συμπυκνωμένη σε νόημα σκηνή της ανατροπής.  Από άποψη σκηνοθεσίας, παρά την επάρκεια, αυτά που μας έλειψαν ήταν η σκοτεινή ατμόσφαιρα μιας μαύρης κωμωδίας, αλλά κυρίως η τόλμη και φαντασία, σε ένα έργο με εξαιρετικές δυνατότητες που τα «ζητούσε», θαρρείς επιτακτικά και με τη συνδρομή τους θα μπορούσε να απογειωθεί σε καλλιτεχνικό επίπεδο… Σαν τη γεύση που άφησε σοφά το συναισθηματικό, ατμοσφαιρικό φινάλε, και θα θέλαμε να αναδειχθεί λίγο παραπάνω…

Καταλήγοντας (=) και μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο, ομολογώ ότι στον τελικό απολογισμό «ξέχασα» τις αδυναμίες, γιατί πέρα από το όποιο γέλιο, έμεινα στην ουσιαστική αναζήτηση και έντιμη προσπάθεια ενός δημιουργού, που με έκανε να συζητώ για την παράστασή του και να θέλω να την ξαναδώ, καθώς γνωρίζοντας τώρα το τέλος της, είναι σίγουρο ότι θα την έβλεπα «αλλιώς» εξ αρχής…

Νευρικοί Εραστές 2 ½

Έλενα Κωνσταντινίδου

Mία μαύρη κωμωδία του Άνθιμου Κατιρτζόγλου 
Θέατρο Σοφούλη 
Από Σάββατο 16-17-18-19-22 & 24 Σεπτεμβρίου 2017 στις 21.00
Κρατήσεις τηλ: 2310 423 925

Οι Νευρικοί Εραστές 2 1/2 επιστρέφουν στο θέατρο Αυλαία

Οι Νευρικοί Εραστές 2 1/2 επιστρέφουν στο θέατρο Αυλαία

Νευρικοί Εραστές 2 ½ – Μία μοντέρνα μαύρη κωμωδία του Άνθιμου Κατιρτζόγλου.

  

Θέατρο Αυλαία 
(Πλατεία ΧΑΝΘ, πλευρά Τσιμισκή τηλ: 2310 237700)

Από Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη
και για ελάχιστες παραστάσεις

Ένα έργο που εισχωρεί στα προβλήματα μιας σχέσης και επιβεβαιώνει μία αλήθεια: 
‘’μην πιστεύεις ό,τι βλέπεις’’
Ένα αντρόγυνο πηγαίνει σε ένα δικηγορικό γραφείο με αφορμή το διαζύγιο. Σε αυτό το γραφείο θα συναντήσουμε τον έρωτα ενός ζευγαριού σε όλες τις εκφάνσεις του- από το φλερτ ως και την παρακμή- την παθολογική αγάπη του άντρα με την μητέρα του, την γυναικεία φιλία αλλά και το πόσο μας επηρέασε η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Πόσο χειρότερα όμως είναι τα πράγματα, όταν υπάρχει και ένας δικηγόρος που ασκεί το επάγγελμα του ψυχολόγου;!!! Ποιος φταίει για ένα χωρισμό; Μία αλήθεια αποκαλύπτεται και αλλάζει η ισορροπία. Το θύμα σε μία σχέση γίνεται θύτης. .. γιατί η ζωή είναι ένας καθρέφτης!!! Βλέπουμε το ψεύτικο είδωλό μας.

Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης):
Δημήτρης Ελιάς, Δέσποινα Κοκκινίδου, Σμαράγδα Τζούμα, Άνθιμος Κατιρτζόγλου και Δέσποινα Βασιλείου. Στο ρόλο της μητέρας η Έλενα Κωνσταντινίδου.
Κείμενο-σκηνοθεσία: Άνθιμος Κατιρτζόγλου
Ήχος-φωτισμοί: Κυριάκος Αλεξιάδης
Κοστούμια: Ίρις Τσαγκαλίδου
Σκηνικά: Αθηνά Μπατσίλα
Σχεδιασμός αφίσας: Όλγα Ταξιλταρίδου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Κουντουράς και Αλέξης Παπαδάτος

Μέρες και ώρες παραστάσεων:
Από 11 ως 26 Σεπτεμβρίου -Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Τιμές εισιτηρίων:
10 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένο

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ – ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ
2310 237700 Ώρες Λειτουργίας: 5:30 μ.μ. – 9:00 μ.μ.

August 29th, 2017

http://www.musicmania.gr/nevrikoi-erastes-2-avlaia/

Νευρικοί Εραστές 2 ½  

Μία μοντέρνα μαύρη κωμωδία του Άνθιμου Κατιρτζόγλου

Θέατρο Αυλαία
(Πλατεία ΧΑΝΘ, πλευρά Τσιμισκή τηλ: 2310 237700)

Από Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη και για ελάχιστες παραστάσεις.

Ένα έργο που εισχωρεί στα προβλήματα μιας σχέσης και επιβεβαιώνει μία αλήθεια: 

‘’Μην πιστεύεις ό,τι βλέπεις...’’

Ένα αντρόγυνο πηγαίνει σε ένα δικηγορικό γραφείο με αφορμή το διαζύγιο. 

Σε αυτό το γραφείο θα συναντήσουμε τον έρωτα ενός ζευγαριού σε όλες τις εκφάνσεις του - 

από το φλερτ ως και την παρακμή - την παθολογική αγάπη του άντρα με την μητέρα του, 

την γυναικεία φιλία αλλά και το πόσο μας επηρέασε η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 

Πόσο χειρότερα όμως είναι τα πράγματα, όταν υπάρχει και ένας δικηγόρος που ασκεί 

το επάγγελμα του ψυχολόγου;!!! Ποιος φταίει για ένα χωρισμό; 

Μία αλήθεια αποκαλύπτεται και αλλάζει η ισορροπία. Το θύμα σε μία σχέση γίνεται θύτης... 

Γιατί η ζωή είναι ένας καθρέφτης!!! Βλέπουμε το ψεύτικο είδωλό μας.

Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης):

Δημήτρης Ελιάς, 

Δέσποινα Κοκκινίδου, 

Σμαράγδα Τζούμα, 

Άνθιμος Κατιρτζόγλου και

Δέσποινα Βασιλείου. 

Στο ρόλο της μητέρας η Έλενα Κωνσταντινίδου.

Κείμενο-σκηνοθεσία: Άνθιμος Κατιρτζόγλου

Ήχος-φωτισμοί: Κυριάκος Αλεξιάδης

Κοστούμια: Ίρις Τσαγκαλίδου

Σκηνικά: Αθηνά Μπατσίλα

Σχεδιασμός αφίσας: Όλγα Ταξιλταρίδου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Κουντουράς και Αλέξης Παπαδάτος

Μέρες και ώρες παραστάσεων:
Από 11 ως 26 Σεπτεμβρίου 2017 - Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 

Αφίσα

Flyer

Poster

Τιμές εισιτηρίων:
10 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένο

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ – ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ
2310 237700 Ώρες Λειτουργίας: 10:30 π.μ. - 1:30 μ.μ., 5:30 μ.μ. - 9:00 μ.μ.

Το video είναι από την βραδιά της Απονομής των 7ων Θεατρικών βραβείων Θεσσαλονίκης της Kulturosupa.gr στο Θέατρο Αθήναιον, στις 19/06/2017.
ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ:
Συντονισμός – απονομή: ηθοποιός Στράτος Tζώρτζογλου 

1ο ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ
«ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΛΕΣ» του Jean Poiret. Σκηνοθεσία: Αχιλλέας Ψαλτόπουλος. 
Θέατρο Αναζήτηση Θεσσαλονίκης – Θεατρική Έρευνα. Πρεμιέρα: 8/12/2016. Θέατρο Αθήναιον.

Το video είναι από την βραδιά της Απονομής των 7ων Θεατρικών βραβείων Θεσσαλονίκης της Kulturosupa.gr στο Θέατρο Αθήναιον, στις 19/06/2017, όπου απένειμα το βραβείο για την Καλύτερη Ερμηνεία Δεύτερου Ανδρικού Ρόλου στον ηθοποιό Κωνσταντίνο Χατζησάββα, για την ερμηνεία του στην παράσταση:"Οικογενειακή γιορτή"(FESTEN). 

19 Ιουνίου 2017Θθ

Aπό την βραδιά Απονομής των 7ων Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης 2017 
της Kulturosupa.gr στο Θέατρο Αθήναιον. 

Διοργανωτής - Υπεύθυνος της Kulturosupa.gr: Γιάννης Τσιρόγλου - Ioannis Tsiroglou
photos by  Eftixia Plazoumiti - Ευτυχία Πλαζουμίτη

ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ:

 Συντονισμός – απονομή: ηθοποιός  κ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΖΩΡΤΖΟΓΛΟΥ 

1ο  ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ

«ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΛΕΣ» του Jean Poiret. Σκηνοθεσία: Αχιλλέας Ψαλτόπουλος. 
Θέατρο Αναζήτηση Θεσσαλονίκης – Θεατρική Έρευνα. Πρεμιέρα: 8/12/2016. Θέατρο Αθήναιον.

Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η στιγμή των Βραβείων Κοινού που παρουσίασε και παρέδωσε τα έπαθλα στους νικητές ο γοητευτικός και λαλίστατος Στράτος Τζώρτζογλου, συνοδευόμενος από εκπρόσωπο του κοινού, καθώς το πρώτο βραβείο απέσπασε η τελευταία παράσταση του εκλιπόντος Α. Ψαλτόπουλου, «Το κλουβί με τις τρελές». Με παρόντα επί σκηνής όλο τον θίασο και με πολλά μάτια δακρυσμένα, αφιέρωσαν το βραβείο στον αγαπημένο δάσκαλο και φίλο με λόγια από καρδιάς που άγγιξαν... 

κείμενο: Στασινοπούλου Π.

Φωτογραφία: Λάζαρος Γλουφτσης - Lazaros Glouftsis

Ακόμη, από την βραδιά Απονομής  των 7ων Θεατρικών Βραβείων Θεσσαλονίκης 2017

ΒΡΑΒΕΙΟ 

ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΑΝΔΡΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2017

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑΣ «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΓΙΟΡΤΗ» (FESTEN)

Απονεμητής: Ηθοποιός κ ΕΛΕΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ

Φωτογραφία: Studio ΜΠΑΙΡΑΚΤΑΡΗ - Νεάπολη Θεσσαλονίκης

Συνέντευξη Έλενας Κωνσταντινίδου

Ημερομηνία Δημοσίευσης: 19/01/2017

Της δημοσιογράφου Εύας Μαρά

Η Έλενα Κωνσταντινίδου στο "Κλουβί με τις τρελές"
"Θέλω να σταματήσει το ελληνικό θέατρο να ταλανίζεται! Θα πρέπει οι "έχοντες" θέση και ισχύ στο Υπουργείο Πολιτισμού να στηρίξουν το ελληνικό θέατρο που περνά κρίση και τους ηθοποιούς και να μη ξεχνούν, ότι ο Πολιτισμός μιας χώρας είναι συνυφασμένος με την Τέχνη και τα Γράμματα"
Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη, απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης - με επιπρόσθετες σπουδές σκηνοθεσίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων - η ηθοποιός Έλενα Κωνσταντινίδου ή αλλιώς η ηρωίδα του Πουαρέ "Μαντάμ Ντιελαφουά" (Στο κλουβί με τις τρελές) θα δοκιμαστεί σε δύσκολους και απαιτητικούς δρόμους της υποκριτικής επί μακρόν - ξεκινώντας από παιδικούς ρόλους μέχρι και ρόλους τραγικών ηρωίδων παγκόσμιων θεατρικών έργων - και θα αποδείξει περίτρανα, ότι το ασίγαστο πάθος και η αγάπη για την τέχνη σε συνδυασμό με το πηγαίο ταλέντο και τη σκληρή δουλειά είναι πάντα συνυφασμένα με την επιτυχία.

Μια ηθοποιός υψηλής αισθητικής, μια άξια υπηρέτης της τέχνης που δε θα διστάζει να αναμετρηθεί με τους πιο "κόντρα" ρόλους - άλλοτε γνώριμους και άλλοτε ξένους -  βλέποντάς τους ως νέες προκλήσεις, για  να μας μαγέψει επί σκηνής κάθε φορά με την δύναμη εκφραστικής της δεινότητα, τη χαρακτηριστική ¨πεπαιδευμένη" θεατρικώς φωνή της - αλλά κυρίως - με την αξιοπρέπεια, το ήθος και τη συνέπεια με την οποία πορεύεται στην πολυετή της διαδρομή στο θέατρο , τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.  

Ποιο το κύριο έναυσμα για την ενασχόλησή σας με την τέχνη της υποκριτικής; Υπήρξε όνειρο ζωής για εσάς; Πότε χρονολογικά τοποθετείται η πρώτη σας επαφή με το θέατρο;Από μικρό παιδί έκανα τα πρώτα βήματά μου στη Κεντρική Σκηνή του Κ.Θ.Β.Ε. λόγω του ότι η μητέρα μου ήταν από τα βασικά στελέχη του ως ηθοποιός, η Πέπη Γεωργιάδου. Περνούσα πολλές ώρες μέσα στο χώρο του θεάτρου, κυρίως στα καμαρίνια, αλλά και στα παρασκήνια.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στο θέατρο, άρα δεν ήταν για μένα ένα όνειρο ζωής, αλλά η ίδια μου η ζωή. Ξεκίνησα να παίζω, μετά από πρόταση του Σπύρου Ευαγγελάτου στη μητέρα μου, να με βάλει κι εμένα στο έργο που σκηνοθετούσε. Ήταν το έργο: “Μαρία Δοξαπατρή” και η τεράστια ασπρόμαυρη φωτογραφία του με ένα  μικρό (εμένα) στο κέντρο της, υποδεχόταν το κοινό από την κεντρική είσοδο του Κ.Θ.Β.Ε. για πολλά χρόνια. Πάτησα επάνω στο σανίδι, στα πέντε μου χρόνια.

Τι σημαίνει για εσάς προσωπικά "θέατρο" και κατ' επέκταση τέχνη; Ταξίδι ζωής, εσωτερική αναζήτηση, ανάγκη έκφρασης, επικοινωνία;Όλα μαζί, σε ένα. Το “θέατρο” για μένα είναι η ζωή μου όλη, δε μπορώ να αφηγηθώ ή να περιγράψω ένα περιστατικό ή μια ανάμνηση από τη ζωή μου, χωρίς να εμπεριέχει μέσα το θέατρο ή πρόσωπα και καταστάσεις και έργα θεατρικά, με θεατράνθρωπους. Και φυσικά μέσα στο θέατρο υπάρχει η εσωτερική μου αναζήτηση, είναι η ανάγκη μου κατά διαστήματα (άλλοτε συχνά κι άλλοτε αραιά), να εκφράζομαι και όταν θεωρώ ότι γίνεται επιτακτικό σε μένα, να επικοινωνώ μέσω αυτού.

Η εκ νέου θεατρική σας συνάντηση με τον παλιό γνώριμο συνεργάτη σας - σκηνοθέτη σας Αχιλλέα Ψαλτόπουλο στην νέα του κωμωδία " Το κλουβί με τις τρελές", όπου συμπρωταγωνιστείτε, σας συγκίνησε; Ποια τα συναισθήματα που σας προκάλεσε και κατά πόσο σας ικανοποίησε το καλλιτεχνικό σας αποτέλεσμα ως ομάδα;Με τον Αχιλλέα έχουμε σχέση ζωής. Γνωρίζομαι μαζί του από τα 19 μου χρόνια, όταν δουλέψαμε μαζί στο Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης (Θ.Ε.Θ). Γίναμε με την πάροδο των χρόνων, εκτός από συνεργάτες, φίλοι οικογενειακοί. Ήταν συχνές οι συζητήσεις μας ότι κάποια στιγμή θα παίζαμε στο “Κλουβί με τις τρελές” και μετά από χρόνια τελικά έγινε πραγματικότητα. Πραγματικά, έρχεται η ζωή να μας απαντήσει γιατί τώρα και όχι πριν από τόσα χρόνια. Προσωπικά, δε θα με έβλεπα πριν τόσο ώριμη θεατρικά, όσο τώρα, για τον ρόλο της Μαντάμ Καμίλ Ντιελαφουά, όχι μόνο ηλικιακά, αλλά κυρίως στη διαφορετική “ματιά” που αντιμετωπίζω τον  ρόλο μου. Αυτή είναι φυσικά η ικανοποίησή μου,  η πληρότητα που αισθάνομαι όταν υποδύομαι την Καμίλ. Η δε διανομή/επιλογή των ρόλων που έκανε ο Αχιλλέας είναι πιστεύω μοναδική. Δε θα εύρισκε πιο κατάλληλους ηθοποιούς, από όσους έχει σ’ αυτό το έργο, για τους συγκεκριμένους ρόλους. Πολύ μελετημένη και προσεκτική επιλογή.

Μια ομάδα από αγαπημένους συναδέλφους που περνάμε υπέροχα στα καμαρίνια (η ευχή κάθε ηθοποιού) και “φυσάει” επάνω στη σκηνή. Πραγματικά αισθάνομαι πολύ τυχερή που είμαι μ’ αυτή την ομάδα.

Ποια απήχηση είχε στο κοινό της Θεσσαλονίκης - που κατά κοινή ομολογία - θεωρείται απαιτητικό και δύσκολο;Ανέκαθεν, θεωρούσαμε ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι δύσκολο και απαιτητικό, ίσως επειδή είναι πιο λίγες οι θεατρικές σκηνές και τα σχήματα από ότι στην Αθήνα, που υπάρχει πληθώρα κι έτσι μπορείς να κάνεις πιο εύκολα τις επιλογές σου ως κοινό.

Η ανταπόκριση ήταν απίστευτη. Όχι μόνο έρχεται για να δει μια παράσταση, αλλά τη χαίρεται, διασκεδάζει, περνάει καλά. Το καταλαβαίνουμε από το συνεχές χειροκρότημα, από τις καλές εντυπώσεις μετά στους σχολιασμούς του και από τη παραμονή των θεατών μετά για να μας συγχαρούν θερμά. Φυσικά και από τη προσέλευση του κοινού ακόμη και στις ημέρες που είχε -8 βαθμούς.
   
Δώστε μας εν συνόψει το προφίλ της παράστασης σας καθώς και του δικού σας ρόλου! Τί διαπραγματεύεται και ποιά μηνύματα διαπερνά στο θεατή; Ποιο το δέλεάρ της;Είναι μία κωμωδία, σάτιρα των ηθών, χωρίς χυδαιολογίες, ούτε τολμηρές σεξουαλικά σκηνές για να προκαλέσει. Ο στόχος του Ζαν Πουαρέ όταν έγραψε το έργο ήταν ο σεβασμός της προσωπικότητας του άλλου, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η υποκρισία και η σοβαροφάνεια που υπάρχει πολλές φορές στις σχέσεις των ανθρώπων και κατ’ επέκταση και στη πολιτική. Εκεί μέσα υπάρχει και η συντηρητική, αυστηρή και ξινή Καμίλ Ντιελαφουά, σύζυγος Χριστιανοδημοκράτη Βουλευτή, που για μένα ήταν ρόλος - πρόκληση, μια που είναι πολύ κόντρα στον χαρακτήρα μου. Μέσα από το χιούμορ περνούν μηνύματα για τον σεξισμό, για τον ρατσισμό, για τον ψυχισμό των χαρακτήρων που παρ’ όλη τη διαφορετικότητά τους, δεν είναι δυνατόν να φτάνουμε στην  περιθωριοποίηση τους. Τελικά μέσα στο κλουβί με τις τρελές, υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν συναισθήματα και ανασφάλειες, που μόνο τρέλα δεν κρύβουν. Θεωρώ ότι πριν από 40+ χρόνια που το έγραψε ο Πουαρέ ήταν πολύ πρωτοποριακό όχι μόνο για την εποχή εκείνη, αλλά και για τη σημερινή, που οι προκαταλήψεις είναι ακόμη ριζωμένες βαθιά μέσα μας.

Ποια θα χαρακτηρίζατε ως κορυφαία καλλιτεχνική σας στιγμή στη μακράν θεατρική σας διαδρομή;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια καλλιτεχνική μου στιγμή, γιατί θα αδικήσω τις άλλες. Οι ρόλοι που υποδύεται ένας ηθοποιός, είναι σαν να είναι τα παιδιά που γεννά. Έτσι αισθάνομαι προσωπικά. Τους αγάπησα όλους. Αυτός της Καμίλ ίσως να είναι ένας σταθμός ξεχωριστός, γιατί είναι ένας ρόλος που ήθελα να παίξω και κουβέντιαζα γι’ αυτόν αρκετά χρόνια και ήθελα να παίξω μόνο συνυπάρχοντας με τον Αχιλλέα ως Αλμπέν επί σκηνής. Μετά από  πολλές καλλιτεχνικές στιγμές συνύπαρξής μας λοιπόν μέχρι τώρα με τον Αχιλλέα στο θέατρο, αυτή μπορώ να τη χαρακτηρίσω κορυφαία.

Ποιες οι πιο αγαπημένες συνεργασίες σας στο θέατρο και για ποιόν λόγο;Αγαπημένη συνεργασία (δούλεψα σε 3 έργα) στο Κ.Θ.Β.Ε. με τον Μίνω Βολανάκη. “Μήδεια”, “Αριθμημένοι" και "Μάγισσες του Σάλεμ”. Στην “Μήδεια” πρωταγωνιστές ήταν η Μελίνα Μερκούρη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, έκανα το παιδί της Μήδειας. Με τον Γιώργο Μιχαηλίδη στο “Φουέντε Οβεχούνα”. Αγαπημένη συνεργασία με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη στο Βίβα Ασπασία. Με τον Σάκη Παπακωνσταντίνου σε 2 συνεχόμενες συνεργασίες, στο "La Commune Grecque" το 2012 στο Φεστιβάλ Αθηνών και στον “Ορλάντο" της Βιρτζίνια Γουλφ, στο Θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης το 2013 -2014. Και άφησα για το τέλος τις συνεργασίες μου με τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο, μια που είναι και η τωρινή μαζί του.

Για ποιο λόγο; Μα είχα από όλες τις συνεργασίες να διδαχθώ πολλά, όχι μόνο για το θέατρο, αλλά και από τις πολυσχιδείς, έντονες προσωπικότητες που ήταν ο καθένας τους.

Πού, πιστεύετε, έγκειται η επιτυχία ενός θεατρικού έργου;Δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας. Αν υπήρχε όλοι θα έκαναν επιτυχίες. Πιστεύω ότι σαν βάση υπάρχει το κείμενο, ο λόγος σε ένα θεατρικό έργο έχει ξεχωριστή βαρύτητα. Μια επιτυχημένη διανομή στους ρόλους, πολλή δουλειά και φυσικά να υπάρχει αγάπη και σύμπνοια στην ομάδα. Σημαντικό ρόλο επίσης παίζει και σε ποιο κοινό απευθύνεσαι.
 
Τι ρόλο παίζει το χειροκρότημα για έναν ηθοποιό και κατ' επέκταση για έναν καλλιτέχνη;Είναι η ανταμοιβή του. Το κοινό επιβεβαιώνει με το χειροκρότημα τον καλλιτέχνη ότι του άρεσε αυτό που είδε. Είναι η ικανοποίησή του, ότι η αγωνία του, η περισυλλογή του και οι κόποι του, δεν πήγαν χαμένοι, άρα έπραξε καλώς.

Το ταλέντο, εκτιμάτε, ότι μπορεί να αποτελέσει αρωγό για μιαν επιτυχημένη καλλιτεχνική καριέρα; Το ταλέντο διδάσκεται;Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο, χρειάζεται συνεχής δουλειά και πειθαρχία σ’ αυτό που υπηρετείς. Ο ηθοποιός είναι υπηρέτης της τέχνης.

Όχι, το ταλέντο δε διδάσκεται, είναι έμφυτο. Στη σημερινή εποχή οφείλει να καλλιεργηθεί, για να μπορέσει μέσα από τεχνικές που πρέπει να διδαχθεί, να αποδώσει τα μέγιστα.

Αλήθεια, πόσες ζωές ζει ένας ηθοποιός στην θεατρική του πορεία;Τόσες ζωές, όσοι και οι ρόλοι του.

Η Τέχνη χρίζει - επιβάλλει θυσίες και υπερβάσεις! Έχετε κάνει, εσείς, ως καλλιτέχνης υπερβάσεις κατά την πολυετή σας θεατρική διαδρομή;Αυτή τη στιγμή κάνω μία υπέρβαση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ζω μακριά από την οικογένειά μου.

Εκτιμάτε, ότι η τέχνη και δη το θέατρο μπορεί να αποτελέσει διέξοδο σε μια εποχή κρίσης, απόλυτης βίας, παρακμής και απαξίωσης των πάντων, όπως τη σημερινή; Αποτελεί η τέχνη γενικότερα ιδέα;Θεωρώ ότι το θέατρο και η τέχνη γενικότερα, αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν διέξοδο και ιδιαίτερα στην εποχή μας, που σίγουρα υπάρχει η απαξίωση των πάντων. Η τέχνη αποτελεί τρόπο έκφρασης και εκδήλωσης των ανθρώπινων συναισθημάτων και ιδεών. Τις περισσότερες φορές αντικατοπτρίζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το συλλογικό ασυνείδητο που ο καλλιτέχνης με τις ευαίσθητες κεραίες του συλλαμβάνει και εκθέτει πλειστάκις πριν ακόμα τα συνειδητοποιήσει πλήρως η κοινωνία του.

Ποια η κύρια αποστολή της τέχνης σε δυσοίωνους και δίσεκτους καιρούς, πιστεύετε;Αποστολή της τέχνης και της επιστήμης βέβαια, είναι να “ανεβάσει” το πολιτιστικό επίπεδο της εποχής μας, την “κουλτούρα” της. Διανύουμε περίοδο μεγάλης κρίσης και η τέχνη δεν έχει μείνει ανεπηρέαστη.

Ποια η ειδοποιός διαφορά του καλλιτέχνη από τον απλό άνθρωπο;Στην καθημερινότητά του ίσως καμιά. Έχει τις ίδιες βιοτικές ανάγκες όπως όλοι μας. Τις οποίες δεν είναι και λίγες οι φορές που δεν τις καλύπτει, αλλά επιμένει στη πορεία που έχει χαράξει. Αυτό είναι που τον διαφοροποιεί από τους άλλους ανθρώπους. Η εμμονή του να υπηρετεί την Τέχνη του, πάση θυσία.

Υπάρχουν όρια στην τέχνη;Είναι υποκειμενικός όρος η λέξη “όριο”. Όταν λέμε έφτασα στα όρια μου, για κάποιον άλλον μπορεί να μην υπάρχουν. Και αυτό μπορεί να συμβεί και στην τέχνη. Καλό θα είναι όταν δεν μπαίνουν όρια, να μην γίνεται αυτό μόνο για τον σκοπό της πρόκλησης.

Σε ποιο βαθμό εγγίζει η διανόηση την τέχνη;
Η πνευματική τροφή πάντα έδινε στις κοινωνίες εν γένει περιόδους ακμής, στο  βαθμό που αυτή εγγίζει την τέχνη και τη διανόηση. Από την εποχή του Αριστοτέλη μέχρι σήμερα η τέχνη  αποδεικνύεται ότι είναι αυτή που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στον πολιτισμό. Συγχρόνως όμως και η διανόηση. Πιστεύω ότι είναι αλληλένδετες. Έτσι διαμορφώνεται ανάλογα και “ η κουλτούρα της εποχής”.

Ποιο το επόμενο θεατρικό - καλλιτεχνικό σας βήμα;Μου έχει γίνει μία πρόταση, σκέφτομαι τις παραμέτρους. Φυσικά και δεν μπορώ να σας πω κάτι ακόμη, συγχωρήστε με.

Σήμερα, μια μεγάλη μερίδα στο ελληνικό θέατρο αναζητά την επιστροφή του στο μεγάλο λαϊκό θέατρο, ενώ μια άλλη στο λεγόμενο "πειραματικό" θέατρο! Ποια η δική σας τοποθέτηση;Μου αρέσει το λεγόμενο “πειραματικό” θέατρο.

Ποιες άλλες καλλιτεχνικές ανησυχίες ενυπάρχουν σ' εσάς;Το 2016 σηματοδότησε το ξεκίνημά μου με τη σκηνοθεσία. Σκηνοθέτησα εθελοντικά, μία ομάδα ερασιτεχνών στο Περιστέρι μετά από πρόταση που είχα από τον δημιουργό των Κοινωνικών Φροντιστηρίων Γ. Βαθιώτη, ανεβάζοντας τον “Ηλία του 16” του Αλέκου Σακελλάριου στο Θέατρο Πολιτών Περιστερίου. Το έναυσμά μου ήταν να μπορέσει ο κόσμος να δει δωρεάν θέατρο. Η αίθουσα γέμισε ασφυκτικά, όπως ήταν αναμενόμενο, με πάνω από 750 άτομα και είχαμε μεγάλη επιτυχία. Βέβαια ο εθελοντισμός και η ενασχόλησή μου με τα κοινά πάνω από μία δεκαετία, είναι ο λόγος που ξεκίνησα να σκηνοθετώ. Αλλά μου άρεσε και μετά από αυτό παρακολούθησα το πρόγραμμα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων - Η Σκηνοθεσία στο Θέατρο.

Πώς αξιολογείτε το επίπεδο του ελληνικού θεάτρου σήμερα εν συγκρίσει με το ευρωπαϊκό; Κατά πόσο έχει πληγεί το ελληνικό θέατρο από την καθεστηκυία οικονομική κρίση;Δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτε συγκρίνοντας το επίπεδο του ευρωπαϊκού με το ελληνικό θέατρο, έχουμε αξιόλογους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, τεχνικούς, μουσικούς, σκηνογράφους που είναι γνωστοί και εκτός Ελλάδος, το μόνο όμως που ταλαιπωρεί τις θεατρικές παραγωγές και είναι  η βασική αιτία που υπάρχει διαφορά, είναι ο προϋπολογισμός. Άρα κατά τη γνώμη μου δε μπορούμε να συγκρίνουμε δύο ανόμοιες σε ποσά παραγωγές, ευρωπαϊκού και ελληνικού επιπέδου σήμερα.

Το ελληνικό θέατρο έχει πληγεί σε τραγικό βαθμό, από την οικονομική κρίση.

Έλενα Κωνσταντινίδου, Εύα Μαρά

Σε ποιο  βαθμό το ελληνικό κοινό, θεωρείτε, ότι  είναι μυημένο στην τέχνη του θεάτρου σήμερα; Yπάρχει θεατρική παιδεία ανάλογη της  χώρας στην οποία  γεννήθηκε το θέατρο (το Αρχαίο Θέατρο);Σήμερα το ελληνικό κοινό πιστεύω ότι είναι μυημένο στην τέχνη του θεάτρου, απόδειξη ότι παρακολουθεί θέατρο τόσο το νεανικό, όσο και κάποιας ηλικίας. Ο κόσμος έχει θεατρική παιδεία, ενημερώνεται, παρακολουθεί, ενδιαφέρεται να μάθει.

Ποιες δυσκολίες ενέχει το επάγγελμά σας και ποιές οι αντιστάσεις που θα πρέπει να διακατέχουν έναν ηθοποιό;Υπάρχουν πολλές δυσκολίες, μη ξεχνάμε ότι ο κλάδος του ηθοποιού ήταν από τους πρώτους που χτύπησε η οικονομική κρίση.

Πιστεύω ότι οι αντιστάσεις βρίσκονται μέσα μας, όχι μόνο σ' έναν ηθοποιό, αλλά γενικά στον άνθρωπο. Αυτές, δεν είναι “κλισέ” για να τις ακολουθήσει κάποιος, ο καθένας έχει τις δικές του αξίες και αντιλήψεις. Είναι σημαντικό για μένα να υπάρχει ήθος.

Πώς ατενίζετε το μέλλον του ελληνικού θεάτρου, ευοίωνο ή δυσοίωνο; Ποιά η προσωπική σας εκτίμηση;

Είμαι από τη φύση του χαρακτήρα μου, αισιόδοξο άτομο. Άρα εκτιμώ ότι θα πάνε καλύτερα τα πράγματα. Άλλωστε ζούμε σε μια χώρα που γεννήθηκαν ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, πρέπει να διδαχθούμε από τους προκατόχους μας, γιατί είμαστε τυχεροί που γεννηθήκαμε στην Ελλάδα, τη χώρα του ήλιου.

Εν κατακλείδι, ποιο το προσωπικό σας όραμα για την τέχνη του θεάτρου που υπηρετήσατε τόσα χρόνια με περισσή συνέπεια και ήθος;

Θέλω να σταματήσει το θέατρο να ταλανίζεται. Πρέπει οι έχοντες θέση και ισχύ στο Υπουργείο Πολιτισμού, να στηρίζουν το θέατρο που περνάει κρίση και τους ηθοποιούς, και να μη ξεχνούν ότι ο πολιτισμός μιας χώρας είναι συνυφασμένος με τις τέχνες και τα γράμματα. 

---

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΛΕΝΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ

Απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης.

Μέλος του Σ.Ε.Η. (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών).

Από 5 ετών ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα στο χώρο του θεάτρου, στη Κεντρική Σκηνή του Κ.Θ.Β.Ε. (Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος). Έκτοτε έχει συμμετάσχει σε πολλές παραγωγές του Κ.Θ.Β.Ε. όπως:

• "Μαρία Δοξαπατρή" Σκηνοθεσία: Σπύρος Ευαγγελάτος
• "Η Αγάπη και ο Διάβολος" Σκηνοθεσία: Κωστής Μιχαηλίδης
• "Ο Κορυολανός" Σκηνοθεσία: Κωστής Μιχαηλίδης,
• "Βάτραχοι", "Όρνιθες" Σκηνοθεσίες: Κωστής Μιχαηλίδης
• "Φουέντε Οβεχούνα" Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαηλίδης, Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
• "Μήδεια" Σκηνοθεσία: Μίνως Βολανάκης, Πρωταγωνιστές: Μελίνα Μερκούρη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ
• "Αριθμημένοι" Σκηνοθεσία: Μίνως Βολανάκης
• "Μάγισσες του Σάλεμ" Σκηνοθεσία: Νίκος Ραφτόπουλος
• "Εκκλησιάζουσες", "Πλούτος" Σκηνοθεσίες: Κωστής Μιχαηλίδης
• "Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα"
• "Εκάβη" Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Τριβιζάς.

Ε.Λ.Σ.

• "Μαγεμένος Αυλός", "Κάπταιν Μπραζμπάουντ", "Madame Butterfly", "Show Boat","La Boheme" κ.ά.

Άλλες συνεργασίες:

• "Τρισεύγενη" στη "Δωδωναία Σκηνή" Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Κ. Μασσαλάς.
• "Η Όπερα της Πεντάρας" ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βεροίας, Σκηνοθεσία: Σταμάτης Χονδρογιάννης.
• Θεατρικό Εργαστήρι της "Τέχνης" Θεσσαλονίκης (Θ.Ε.Θ.) στο Θέατρο Άνετον:
• "Το φιόρο του Λεβάντε", "Ο κατά φαντασίαν ασθενής" Σκηνοθεσία: Πάνος Χαρίτογλου, "Βάτραχοι" κ.ά.
• Παιδική σκηνή «Λαμπιόνι» το «Πιάνο» του Βασίλη Ρώτα, όπου είχε τον βασικό ρόλο.

Γιορτές Ανοικτού Θεάτρου στο Δημοτικό Θέατρο Κήπου Θεσσαλονίκης

• «Οι θαυμαστοί γάμοι της φωτογραφίας-εικόνας και του κινηματογράφου», ερμηνεύοντας πέντε ρόλους. Συνεργασία με το "Θέατρο Αναζήτηση Θεσσαλονίκης", Κείμενο -Σκηνοθεσία: Αχιλλέας Ψαλτόπουλος.
• "Τα Κινούμενα" Κείμενο - Σκηνοθεσία: Καίτη Μανωλιδάκη, Θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής 2012.
• "La Commune Grecque" Σκηνοθεσία - Σύλληψη: Σάκης Παπακωνσταντίνου, Ιούλιος 2012 Φεστιβάλ Αθηνών.
• "Ορλάντο" της Βιρτζίνια Γουλφ, Σκηνοθεσία - Διασκευή: Σάκης Παπακωνσταντίνου, Θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης 2013 -2014.
• "Το κλουβί με τις τρελές" του Jean Poiret, συνεργασία με το "Θέατρο Αναζήτηση Θεσσαλονίκης" της Θεατρικής Έρευνας. Σκηνοθεσία: Αχιλλέας Ψαλτόπουλος. Πρεμιέρα 9/12/16, ρόλος: Mme Camille Dieulafoi στο Θέατρο "Αθήναιον" Θεσσαλονίκης, παραγωγή 2016 - 2017.

Τηλεόραση:

• "Βίβα Ασπασία" (του Ιάκωβου Καμπανέλλη), Σκηνοθεσία: Γιώργος Αγαθονικιάδης ΕΤ 1 "Θέατρο της Δευτέρας¨.
• "Ω! Πατέρα...καλέ μου πατέρα..."(του Μάνου Παναγόπουλου) Σκηνοθεσία: Κώστας Κατσαρόπουλος ΕΤ 1 "Θέατρο της Δευτέρας".
• "Το κορίτσι στο ποτάμι" ΕΤ 1 Τηλεοπτική παιδική σειρά.
• "Ένα πτώμα χορεύει στο σεληνόφως" ΕΤ3 (Α' ρόλος) τηλεταινία. Σκηνοθεσία: Αχιλλέας Ψαλτόπουλος.

Ραδιόφωνο:

• Συμμετοχές σε ραδιοφωνικές εκπομπές θεατρικών έργων και διαφημιστικά σπικάζ στην ΕΡΤ & ΕΡΤ3

Παρουσιάσεις:

• 1/03/2014. Συμμετείχε στην εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων στο Πολιτιστικό κέντρο “Μελίνα". Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στις "Αποκριάτικες μελωδίες της Παλιάς Αθήνας".
• 1/04/2014. "Μελωδίες απ' όλο τον κόσμο". Μια εκδήλωση του Δήμου Ν. Σμύρνης, στον Δημοτικό Πολυχώρο Πολιτισμού "Γαλαξίας".
• 15/04/2014." Ύμνοι απ' όλο τον κόσμο" Μια εκδήλωση του Δήμου Ν. Σμύρνης, στον Δημοτικό Πολυχώρο Πολιτισμού "Γαλαξίας".
  Τα κείμενα και η παρουσίαση ήταν δικά της στις 3 εκδηλώσεις, καθώς και η απαγγελία των ύμνων.

Κινηματογράφος:

• «Νυχτερινή βάρδια», ταινία μικρού μήκους η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Είχε τον βασικό ρόλο. Σκηνοθεσία: Έφη Σαντοριναίου.
• Συμμετείχε στην κινηματογραφική ταινία ελληνοουγγρικής παραγωγής «Μαφιόζοι στο Αιγαίο».
• Συμμετοχή στην ταινία μεγάλου μήκους "Luton" σκηνοθεσία του Μιχάλη Κωνσταντάτου η οποία συμμετείχε στο πρόγραμμα «L'Atelier» του «Cinefondation» του 64ου Φεστιβάλ των Καννών για το 2012.
• "In Times of Peace" Μάρτιος 2014 Ταινία μικρού μήκους (40'.00). Δημιουργός ο Νίκος Βουτενιώτης. Στην ταινία του, έχει βάλει κάποια αποσπάσματα από τα ''Κινούμενα''.
• Συμμετοχή στη ταινία μικρού μήκους "Χωρίς Πάτωμα" σκηνοθεσία του Απόστολου Ασημακόπουλου, Ιούλιος 2015.

2016

• Σκηνοθέτησε το θεατρικό έργο "Ο Ηλίας του 16ου" του Αλέκου Σακελλάριου στα Κοινωνικά Φροντιστήρια Περιστερίου με σπουδαστές/καθηγητές τους - ερασιτέχνες ηθοποιούς. Πρεμιέρα 29/5/16 στο Θέατρο Πολιτών Περιστερίου.

Το Κλουβί με τις Τρελές

Γεμάτο χρώμα και φως «Το κλουβί με τις τρελές» στην πληθωρική 16^η Κουλτουροβραδιά [photos-video-ρεπορτάζ]

Δημοσιεύτηκε 21 December 2016 Από Στασινοπούλου Π

       Ήταν η σειρά μιας παράστασης πολυαναμενόμενης για να οργανώσουμε  την 16^ηΚουλτουροβραδιά, στο φετινό θεατρικό στέκι ενός από τους πλέον φιλόξενους, απολαυστικούς και εγκάρδιους «οικοδεσπότες», σαν τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο. Ο οποίος τόλμησε  ένα πανάκριβο, πολυπρόσωπο, ιδιαίτερο εγχείρημα, που στις παρούσες συγκυρίες και για τα τοπικά δεδομένα, φαντάζει ως ριψοκίνδυνος άθλος, επιβεβαιώνοντας το πάθος και το πείσμα ενός «ταγμένου» θεατρανθρώπου. Μιλάμε βέβαια για την παράσταση «Το κλουβί με τις τρελές» του JeanPoiretσε σκηνοθεσία Αχιλλέα Ψαλτόπουλου, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αθήναιον και με πολυπληθή θίασο 12 ηθοποιών της διαρκώς ανανεούμενης  ομάδας «Αναζήτηση».

Το πασίγνωστο έργο, γραμμένο πριν περίπου 40 χρόνια,  γνώρισε τεράστια επιτυχία -τόσο ως θεατρικό, όσο και στην κινηματογραφική μεταφορά του- , διότι πρόκειται για  απολαυστική κωμωδία- σάτιρα «του σεξισμού και των ηθών», με πολύ βαθύτερο περιεχόμενο σε πολλά επίπεδα. Θέμα του ένα ζευγάρι γκέι, ο Ζωρζ και ο Αλμπέν, που συζούν για 15 χρόνια και διατηρούν  κλαμπ με Drag queen shows, «Το κλουβί με τις τρελές». Την αγαπημένη, απελευθερωμένη σχέση τους, θα ταράξει η απόφαση του γιου του Ζωρζ να παντρευτεί την κόρη ενός συντηρητικού βουλευτή, και η γνωριμία με τους «συμπέθερους» αλλά και εμφάνιση της μάνας του γιου- ανύπαρκτης αφότου τον γέννησε και παράτησε, θα φέρει απίστευτη αναταραχή, ξεκαρδιστικές καταστάσεις, απίθανες ανατροπές, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να σωθούν τα υποκριτικά προσχήματα. Που ωστόσο θα αποδειχθεί μάταιη μέσα στον χαμό που θα ακολουθήσει τις αποκαλύψεις και με το αδιάκριτο μάτι ενός σκανδαλοθήρα δημοσιογράφου διαρκώς παρόν, οδηγώντας σε μια γενικευμένη λυτρωτική απελευθέρωση από τα ασφυκτικά στερεότυπα… για να κυριαρχήσει η «χαρά της ζωής», το σταθερό μότο του Αλμπέν, που κάποια στιγμή δηλώνει «ευτυχώς μέσα μου νιώθω ελεύθερος»…

Μια κωμωδία με βαθιά ουσία και προεκτάσεις, καθώς παράλληλα με το ξεκαρδιστικό χιούμορ ή μέσα από αυτό, μεταφέρει σοβαρούς κοινωνικούς προβληματισμούς σε σχέση με το ρατσισμό, την αποδοχή της διαφορετικότητας, τα υποκριτικά στερεότυπα, τις οικογενειακές αξίες, τον κανιβαλισμό των Μέσων… συνδυάζοντας το εκκεντρικό κωμικό στοιχείο σε καταστάσεις «παρεξηγήσεων», με την τρυφερότητα, τη συγκίνηση, ακόμα και τραγικότητα από καταπιεσμένα αισθήματα ή απορρίψεις. Ένα έργο με συμπαγή δομή και άριστα δουλεμένη πλοκή, ένα κείμενο- θαυμάσια μεταφρασμένο ως σύγχρονος, ζωντανός λόγος και με μικρές επίκαιρες προσθήκες- που με όχημα το αυθεντικό γέλιο και αφορμή την γκέι κοινότητα, υμνεί τη χαρά της ζωής, την ελευθερία του ατόμου, τη δύναμη της αγάπης, προσφέροντας επιπλέον κάποιες ευφυείς, φιλοσοφημένες ατάκες, μέσα από τη χιουμοριστική «ελαφράδα» τους…

Η παράσταση, σκηνοθετημένη από τον Α. Ψαλτόπουλο και με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αλμπέν ως ρόλος- γάντι,  έδωσε όλη την ατμόσφαιρα ενός κόσμου γεμάτου χρώματα, λάμψη, γέλιο, φρου-φρου και μποά… ενός κόσμου απελευθερωμένου από ασφυκτικές κοινωνικές συμβάσεις, που πιστεύει στην ελευθερία, το συναίσθημα, τη ζωή, έξω από επιβεβλημένα καλούπια, με τίμημα την απόρριψη των «πολιτικά ορθών»… Όλα αποδόθηκαν με μελετημένη δοσολογία, σε μια παράσταση που εστίασε συνειδητά στο χιούμορ, την εξωστρέφεια, το θέαμα- βοηθούμενο από εξαιρετικά φροντισμένα, περίτεχνα, πολύχρωμα κοστούμια και ένα καλόγουστο, πλούσιο σκηνικό, καθότι η δράση τοποθετείται στο Σαιν Τροπέ και η σκηνική επιμέλεια απέπνεε  κοσμοπολίτικη διάθεση και αίσθηση καμπαρέ. 12 «καθαροί», ευδιάκριτοι χαρακτήρες με ξεχωριστή ιδιαιτερότητα – μεταξύ των οποίων ο απολαυστικός έγχρωμος υπηρέτης που κλέβει τις εντυπώσεις-  και ένα απίθανο μπλέξιμο με απρόβλεπτη εξέλιξη, συνέθεσαν την ταυτότητα μιας «φωτεινής» παράστασης με άφθονο γέλιο και υπόγεια συγκίνηση.Τα σημεία που θα επισημαίναμε ως παρατηρήσεις αφορούν σε έναν χαλαρό ρυθμό και συντονισμό για μια απαιτητική κωμωδία καταστάσεων, κάποιες μικρές αστοχίες και υποκριτική αδυναμία  ελάχιστων ηθοποιών… Που φυσικά ουδόλως επηρέασαν το θερμό χειροκρότημα στο θεαματικό φινάλε, ως  επιβράβευση ενός έντιμου τολμήματος σε εποχές απογοητευτικά αδειανών σκηνών και μιζέριας…

Κατόπιν τούτων, περιμέναμε με αδημονία τη συνέχεια της Κουλτουροβραδιάς- απολαμβάνοντας το κρασί μας και λιχουδιές δια χειρός του ταλαντούχου ΚΑΙ στην κουζίνα, Α. Ψαλτόπουλου- καθώς τόσο ο ίδιος με τον χειμαρρώδη λόγο του, όσο και η παράσταση με τη θεματολογία της, προσφερόταν για ζουμερή κουβέντα με ξεχωριστό ενδιαφέρον… Όπως και έγινε, ξεπερνώντας τα μεσάνυχτα, με μια μεγάλη και ζεστή καλλιτεχνική παρέα, προθυμότατη να μοιραστεί τα πάντα… Και με τη μορφή του λαλίστατου Α. Ψαλτόπουλου να κυριαρχεί, εκδηλώνοντας αυθεντική συγκίνηση που άγγιξε τους πάντες, για την πολύχρονη πορεία του σε αυτή την πόλη που παρέμεινε απορρίπτοντας την Αθήνα, γιατί αυτήν και το κοινό της αγάπησε, νιώθοντας εδώ ότι ανήκει σε μια «οικογένεια» με δικούς του ανθρώπους. Την ίδια συγκίνηση εκδήλωσε βουρκώνοντας και η καλεσμένη εξ Αθηνών Έλενα Κωνσταντινιδου, μιλώντας για τους χρόνιους δεσμούς αγάπης με τον Α. Ψαλτόπουλο και την άμεση ανταπόκρισή της όταν την κάλεσε. Όμως και σύσσωμη η πολυπληθής ομάδα των 15 συντελεστών, [Γιάννης Άθυρος, Στέλιος Βραχνής, Βαγγέλης Ηλιάδης, Χριστίνα Καραγρηγορίου, Σάκης Κολότσιος, Στέργιος Κωνσταντζίκης, Έλενα Κωνσταντινίδου, Δημήτρης Μέξης, Δημήτρης Μποζούδης, Γιάννης Ξενιτόπουλος, Μαρία Πρέκα, Αντώνης Τζέλλος, Γιούλη Τόλκα, Γιώργος Τσιτιρίδης, Αλέξης Ψυχής], εξέφρασε πριν από οτιδήποτε άλλο, την ευγνωμοσύνη για τον γενναιόδωρο «δάσκαλο» με τις… εκρήξεις και τη μεγάλη καρδιά, τονίζοντας όλοι το δέσιμο μιας αγαπημένης ομάδας ως σπάνια συγκυρία…

Μιλώντας για την παράσταση ο σκηνοθέτης και εκ των πρωταγωνιστών της, δήλωσε ότι επρόκειτο για όνειρο πολλών χρόνων που τότε δεν ευοδώθηκε και στο παρόν απολαμβάνει την υλοποίησή του, αγνοώντας τις δυσκολίες και δαπάνες παρόμοιας παραγωγής. Την οποία δεν θέλησε να «προδώσει» ούτε στο ελάχιστο με σκηνικές «εκπτώσεις», αναφέροντας ενδεικτικά  ότι τα κοστούμια π.χ. παραγγέλθηκαν από Νέα Υόρκη. Μίλησε ακόμη για τη δυσκολία στη σύνθεση του καστ, καθώς πολλοί ηθοποιοί «φοβούνται» την έκθεση υποδυόμενοι τολμηρούς γκέι ρόλους, κάτι που επιβεβαίωσαν ως αντίληψη και οι παρόντες, καθώς το θέμα εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού. Και με αφορμή την παράσταση συζητήθηκε ευρέως η αντιμετώπιση της ομοφυλίας και εν γένει διαφορετικότητας σήμερα, καταλήγοντας ότι ο κοινωνικός ρατσισμός, έστω πιο καλυμμένα, δεν έχει εκλείψει. Σε αυτό το πλαίσιο θίχτηκαν ακόμα προβληματισμοί της παράστασης σε σχέση με οικογενειακά πρότυπα, τον ρόλο της μάνας, τον ρόλο της κοινής γνώμης, την υποκρισία της πολιτικής, την καταπίεση… Ενώ όλοι οι ηθοποιοί μίλησαν για τους ρόλους και την ιδιαιτερότητά τους, ομολογώντας ότι απολαμβάνουν το αποτέλεσμα και ίσως… λίγο παραπάνω ο πρωτοεμφανιζόμενος «βενιαμίν» της παρέας στον χαρακτηριστικό ρόλο του υπηρέτη, ως προσωπική ανακάλυψη του σκηνοθέτη σε δραματική σχολή.

Συζητήθηκαν ακόμα παρασκήνια και παραλειπόμενα της παράστασης κατά το ανέβασμα, οι προσωπικές εμπειρίες καθενός από τη συνεργασία και ιδιαίτερα η συμμετοχή του ηθοποιού Βαγγέλη Ηλιάδη από την ομάδα «Ταξίδι Ονείρου», η άποψη της μεταφράστριας για την σημερινή απόδοση ενός έργου 40 χρόνων που παραμένει επίκαιρο, η πρόθεση του σκηνοθέτη για ένα αποτέλεσμα διασκεδαστικό, με ουσία και φροντίδα, ώστε να «περάσει καλά ο θεατής» χωρίς να βαρύνει… 

Πέραν τούτου, είναι γεγονός ότι στην κουβέντα εισπράξαμε  το αγαπησιάρικο κλίμα μιας δεμένης ομάδας, με τις συγκινητικές ευχαριστίες ονομαστικά σε καθέναν από τον Α. Ψαλτόπουλο. Έναν πληθωρικό σε όλα του καλλιτέχνη, του οποίου η αφοσίωση χρόνων δεν γίνεται να μη σε αγγίξει.  Κι όσο για τον γοητευτικό λόγο του, που παραμένει θεατρικός, παραστατικός… τσαχπίνικος και εκτός σκηνής, μπορεί να σε παρασύρει σε μακρύ ξενύχτι καλή ώρα, γι αυτό κάπου στη μία μετά τα μεσάνυχτα, οφείλαμε να βάλουμε (με κόπο) μία τελεία.

http://www.kulturosupa.gr/index.php/theatromania/kulturovradia-klouvi-treles-17181/